Psychoterapia – „leczenie przez mówienie” – jest formą sztuki, która polega na pomaganiu ludziom, „by stali się zdrowsi, by zbudowali wewnętrzny szkielet, by zmienili swą wewnętrzną architekturę” (Nancy McWilliams).
Psychoterapia indywidualna to spotkanie dwóch osób – psychoterapeuty i klienta, który cierpi z powodu doświadczanych symptomów zaburzeń, problemów dotyczących codziennego funkcjonowania, niemożności poradzenia sobie z sytuacją kryzysową lub napotykanych trudności na drodze indywidualnego rozwoju. Celem tego spotkania ma być umożliwienie klientowi zrozumienia natury jego problemów tak, by działania przez niego podejmowane prowadziły do ich rozwiązania. Innymi słowy, chodzi tu o ustąpienie objawów, przywrócenie poczucia bezpieczeństwa i konstruktywną zmianę w zakresie myślenia, przeżywania i zachowania, prowadzącą do uwolnienia osobistego potencjału, odczuwania satysfakcji z relacji z innymi i z sukcesów w pracy. Podstawowym założeniem jest dla nas przekonanie, że szanse na udane i sensowne życie są tym większe, im bardziej jest się uczciwym wobec siebie. Uczciwość polega na odwadze konfrontacji z rzeczywistością, na byciu zdolnym do odrzucenia postawy obronnej i rezygnacji z fałszywego Ja, na uznaniu nieakceptowanych dotąd własnych uczuć, impulsów i pragnień oraz zaangażowaniu się w „walkę” z destrukcyjnymi mechanizmami. Efektywna walka wymaga ścisłej współpracy obu partnerów relacji terapeutycznej. Współpraca ta może przebiegać w ramach różnych nurtów psychoterapeutycznych oraz mieć charakter długo lub krótkoterminowy. Wybór podejścia i sposoby pracy powinny wynikać z rozumienia natury zgłaszanych trudności i porozumienia w zakresie dostępnych środków ich przezwyciężenia między psychoterapeutą a klientem. To oznacza przymierze terapeutyczne, bez którego proces psychoterapii nie może się udać.
„Rzucam Ci wyzwanie. Niech twoje życie stanie się arcydziełem. Dołącz do tych, którzy przeżyli to, o czym mówią, którzy robią to, o czym mówią” (Tony Robbins)